Ένα από τα βασικά που μας απασχολούσαν ήταν πως από τότε που αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε αόρατες πετονιές στην καθετή και επειδή αναγκαστικά "ανεβήκαμε" σε διάμετρο πετονιάς για να έχουμε αντοχές σε κιλά, είχαμε σταματήσει να έχουμε μεγάλα ψάρια στα αγκίστρια μας. Ενώ με 18άρες, 20άρες και 22άρες κανονικές πετονιές "παίρναμε" μεγάλα και δύσκολα ψάρια, με αρκετές απώλειες φυσικά, η χρήση αόρατης πετονιάς με διάμετρο 30 – 35mm ή και 40mm μερικές φορές, δεν είχε τα ίδια αποτελέσματα. Έτσι, αποφασίστηκε από κοινού να δοκιμάσουμε να ψαρέψουμε με μικρές διαμέτρους και όχι απαραίτητα με αόρατες. Η μικρή διάμετρος της πετονιάς ευνοεί και τη χρήση μικρότερου βάρους στην καθετή λόγω της μειωμένης αντίστασης στο ρεύμα με καλύτερα αποτελέσματα κατά την γνώμη μου. Το πρόβλημα που δημιουργείται, σε μας τουλάχιστον, με τη χρήση των μικρών διαμέτρων είναι ότι μπερδεύονται πιο εύκολα στο μάζεμα από τις μεγαλύτερης διαμέτρου πετονιές με αποτέλεσμα να σπαταλάμε χρόνο στο ξεμπέρδεμα, όπως και το ότι είναι περισσότερο ευαίσθητες σε γδαρσίματα και θέλουν συχνότερα έλεγχο και αντικατάσταση στα πρώτα μέτρα.

Άφιξη με πολλές προσδοκίες…
Πλησιάζοντας προς την Ιστιαία, τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπούν ασταμάτητα. Οι φίλοι μας, μόνιμοι κάτοικοι της Εύβοιας, είχαν αρχίσει να ανυπομονούν για την άφιξή μας. Έπρεπε να τους δούμε όλους, αφού πρώτα τακτοποιούσαμε κάποια άλλα πράγματα: βενζίνες για το σκάφος, τη διαμονή μας σε ξενοδοχείο και φυσικά δολώματα. Τα τελευταία ανέλαβε για άλλη μια φορά να μας τα προμηθεύσει ο καλός μας φίλος Σπύρος, που διατηρεί κατάστημα με είδη αλιείας στην περιοχή. Αφού ετοιμάστηκαν όλα και τακτοποιήσαμε το σκάφος στο λιμάνι, ήμασταν πλέον έτοιμοι για ψάρεμα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι προβλέψεις της ΕΜΥ για τον καιρό ήταν διαφορετικές από αυτές που περιμέναμε. Βόρειοι άνεμοι με δυτικές διευθύνσεις και ένταση τουλάχιστον 5 μποφόρ μας καθήλωσαν στη στεριά. Ένα ψιλόβροχο ήρθε να συμπληρώσει την απογοήτευση που νιώθαμε και μετά από ένα μίνι συμβούλιο αποφασίσαμε να μην ψαρέψουμε τουλάχιστον για σήμερα. Οι πληροφορίες έλεγαν για πιθανή βελτίωση του καιρού από το ίδιο κιόλας βράδυ και το μόνο που έμενε να κάνουμε ήταν ξεκούραση στο ξενοδοχείο για λίγες ώρες και φαγητό σε γνωστή ταβέρνα το βράδυ, παρέα με τα φιλαράκια μας.

Η εκπλήρωση
Το πρωινό του Σαββάτου ήμασταν έτοιμοι από νωρίς και ο καιρός ήταν επιτέλους καλός. Επικρατούσε άπνοια με λίγη συννεφιά. Σε ελάχιστο χρόνο φορτώσαμε τα πράγματά μας στο σκάφος και σε λιγότερο από 20 λεπτά βρεθήκαμε να ψάχνουμε με το GPS το ακριβές στίγμα στην ξέρα που θα ψαρεύαμε. Η άγκυρα έπεσε αθόρυβα στο νερό σε βάθος 23 μέτρων. Θα αφήναμε αρκετό σκοινί από το σημείο που ρίξαμε, γιατί είχαμε επιλέξει να ψαρέψουμε στο βάθος των 50 μέτρων στα όρια της αποχής και αν δεν είχε ψάρια θα το μαζεύαμε ως το κεφάλι της ξέρας μέχρι να βρούμε τα ψάρια. Πριν προλάβουμε να βγάλουμε τα πράγματά μας από τις τσάντες, σε κοντινή απόσταση από εμάς ένα κοπάδι δελφίνια έκανε αισθητή την παρουσία του. Ένα πανέμορφο θέαμα που συναντάμε πολλές φορές στην περιοχή. Μια ματιά στο βυθόμετρο για έλεγχο του βάθους, το οποίο είναι στα 48 – 49 μέτρα και ξαφνικά η οθόνη του βυθόμετρου δείχνει από τα 20 – 25 μέτρα και κάτω ψάρια. Η εμπειρία μας στο συγκεκριμένο τόπο μας λέει ότι πρόκειται για σκαθάρια. Το πρώτο φαραώ μοιράζεται και κόβονται οι πρώτες δολωσιές. Πράγματι, σε λίγο μικρά σκαθάρια ανεβαίνουν στο σκάφος ακολουθούμενα από μερικούς αυλιάδες. Ένα πανέμορφο μπλε σκαθάρι μας προκαλεί να βγάλουμε αναμνηστική φωτογραφία και σε λίγο ψιλές σταγόνες βροχής μας αναγκάζουν να σηκώσουμε την τέντα του σκάφους. Σε λιγότερο από 10 λεπτά η βροχή έχει δυναμώσει και μαζί έχουν αυξηθεί σε συχνότητα και οι τσιμπιές.

Παρόλο που το μέγεθος των ψαριών δεν ήταν το αναμενόμενο, ελπίζαμε πώς κάποια στιγμή θα πιάναμε και μεγαλύτερα κομμάτια.
Πράγματι, μετά από λίγη ώρα ένα ελαφρύ πιπίλισμα στο δολωμένο με φαραώ αγκίστρι δεν με βρήκε απροετοίμαστο. Ακολούθησε ένα ακόμα πιο ελαφρύ τράβηγμα και ενστικτωδώς κάρφωσα. Αυτό που ακούστηκε ήταν το τρίξιμο της λεπτής 22άρας μισινέζας που τεντώθηκε βίαια και άρχισε να τρίβεται στο πλαϊνό του σκάφους. Το ψάρι, στην άλλη άκρη της πετονιάς, προσπαθούσε να απαλλαγεί από το αγκίστρι κάνοντας συχνά κεφάλια και απότομα φευγιά στην προσπάθειά μου να το ανεβάσω στο σκάφος. Δύο φορές σταμάτησε την πετονιά στα μεσόνερα, μη μπορώντας να το πιέσω υπερβολικά από φόβο μη σπάσει η πετονιά. Ο Γιάννης έτοιμος με την απόχη, περίμενε να δει το ψάρι να πλησιάζει στο σκάφος. Σε λίγο, ένα πανέμορφο κόκκινο φαγκρί έκανε την εμφάνισή του από τα βαθιά. Οι κόντρες είχαν μειωθεί αισθητά, μέχρι που η απόχη ανέλαβε να δώσει τέλος στην αγωνία μας. Το ζύγισμα έδειξε σχεδόν ένα κιλό και μετά τα επιφωνήματα χαράς και τις απαραίτητες φωτογραφίες, σειρά είχε όπως αποδείχτηκε ο φίλος μου Γιάννης. Ένα παρόμοιο σκηνικό παιζόταν αυτή τη φορά στα χέρια του φίλου μου. Το ψάρι, μεγαλύτερο και με πιο βίαια ξεσπάσματα στη συμπεριφορά του, μας έκανε να αναρωτηθούμε αν θα αντέξει την κόντρα αυτή η 20άρα πετονιά με τους κόμπους που δεν λύθηκαν όταν έπρεπε. Μετά από μάχη λίγων λεπτών, μια συναγρίδα έμπαινε παραδομένη στην απόχη. Η ζυγαριά αυτή τη φορά έδειξε ενάμισι κιλό και η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Σε λίγα λεπτά, δύο ψάρια είχαν κάνει την έκπληξη και εκτός αυτού, δικαιωθήκαμε για την επιλογή μας όσον αφορά τις λεπτές πετονιές. Να σημειώσω ότι ψαρεύαμε με μονάγκιστρο και συρόμενο βαρίδι κατευθείαν πάνω στο αγκίστρι.

Η συνέχεια δεν ήταν τόσο καλή και αιτία ήταν η απότομη αλλαγή του καιρού σε ανέμους ανατολικούς και έντασης 5 μποφόρ, με έντονο καιρικό ρεύμα που μας εμπόδιζε να ψαρέψουμε και μας πήγαινε τις πετονιές κάτω από το σκάφος μη καταλαβαίνοντας τσιμπήματα. Η ψαριά μας μέχρι στιγμής ήταν αρκετά ικανοποιητική και δεν υπήρχε πλέον λόγος να ταλαιπωρούμαστε. Σηκώσαμε άγκυρα και μετά από λίγη ώρα γυρίσαμε στο λιμάνι. Εξάλλου υπήρχε και η αυριανή μέρα, οπότε θα δοκιμάζαμε να ψαρέψουμε στο ίδιο σημείο. Λίγη ξεκούραση και φαγητό, με αρκετή κουβέντα για όσα έγιναν στο ψάρεμα, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της παρέας.
Την επόμενη μέρα, δυστυχώς ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει και παρά την επιμονή μας να ψαρέψουμε στο ίδιο σημείο για λίγο, η προσπάθειά μας δεν απέφερε τα αναμενόμενα. Έτσι αφού γυρίσαμε πίσω, βγάλαμε το σκάφος από τη θάλασσα και ετοιμαστήκαμε σχετικά νωρίς, παίρνοντας  το δρόμο της επιστροφής στην τσιμεντούπολη, κάτω από βροχή στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Δεν μας ένοιαζε όμως. Ήδη, προγραμματίζαμε το επόμενο τριήμερο…